In Nederland zetten jaarlijks al miljoenen mensen zich vrijwillig in voor anderen en hun omgeving. Dat lijkt heel veel, maar de helft van alle Nederlanders boven de 15 doet dit niet. Juist in deze tijd van corona, en dadelijk ook in het nieuwe normaal, draagt vrijwilligerswerk bij aan oplossingen voor maatschappelijke vraagstukken zoals toenemende armoede, eenzaamheid en behoefte aan zorg. Het is van enorm belang dat meer mensen de urgentie, maar ook het plezier voelen om vrijwilligerswerk te doen. Daarom hebben vrijwilligersorganisaties en partners de handen ineen geslagen om een jaar lang aandacht te vragen voor de waarde van vrijwillige inzet en meer mensen uit te nodigen dit ook te gaan doen. Ook de Vrijwilligerscentrale IJsselstein en Lopik is aangehaakt bij deze landelijke campagne Mensen Maken Nederland, een initiatief van het NOV.
Om te laten zien hoe leuk en divers het vrijwilligerswerk in IJsselstein is, plaatsen we iedere maand een interview met een actieve vrijwilliger uit Lopik of IJsselstein. We trappen deze maand af met Karlok Ho, die zich vol betrokkenheid, humor en enthousiasme inzet voor de Hospice van Mariënstein (AxionContinu).
In het interview geeft Karlok (24) aan dat hij eraan dacht om naast zijn studie vrijwilligerswerk te doen, in plaats van een betaalde bijbaan. Hij ging uit van een functie in de zorg, omdat zijn moeder daar ook als vrijwilliger heeft gewerkt. Door te googelen kwam hij terecht bij het Hospice in IJsselstein. Hij had van te voren eigenlijk nog nooit over het Hospice gehoord. Maar tijdens het lezen over wat het Hospice doet en aan zorg biedt aan de gasten die er verblijven, raakte Karlok geïntrigeerd. Hij vindt het mooi dat je dit kunt bieden aan mensen in de laatste fase van hun leven. Dat is de reden dat hij zich daar heeft aangemeld als zorgvrijwilliger. En hetgeen hem voldoening geeft in het doen van dit vrijwilligerswerk.
Soms is het werk best heftig, en emotioneel. Zoals de keer dat Karlok een moeder meehielp bij het bieden van de laatste zorg. Dan ben je echt heel dicht bij het verdriet van de moeder en dat raakt jou als vrijwilliger ook enorm. Je breekt ook een beetje van binnen, verwoordt Karlok het mooi. Maar het is ook heel bijzonder en intiem.
Verder geeft hij aan dat er, ondanks de situatie van de gasten, ook echt veel wordt gelachen in het Hospice. Zowel door de gasten als door de zorgmedewerkers en -vrijwilligers. Je kunt met de gasten altijd een leuk praatje maken, zegt Karlok, over het algemeen zijn het gewoon echt leuke praatjes. Hij refereert aan één van de gasten, die o.a. last heeft van dementie, maar die alles in het leven positief ziet. Die kan om álles lachen. Dat is dan ontzettend mooi om te zien, zegt Karlok.
Op de vraag wat zijn advies of tip is aan mensen die nog twijfelen of ze vrijwilligerswerk willen doen, antwoordt hij: “Als je twijfelt, probeer het een keer. Loop een dagdeel mee. Dan kan je ervaren wat het is en hoe het gaat. Aan de hand daarvan kun je beter beslissen of iets bij je past. Maar áls je tijd hebt, zou ik het zeker doen. Het is een ervaring die je niet snel vergeet. En die je veel voldoening geeft.”